#เรื่องเล่ายามเที่ยง บางครั้งก็อดสงสัยไม่ได้ว่า “เวลา” ไม่เหน็ดเหนื่อยบ้างหรือ เดินทุกวัน รวดเร็วด้วย ฮ่าา แต่ถ้าเวลาไม่เดิน ชีวิตพวกเราก็คงหยุดเช่นกัน เช้าวันนี้ยังคงเหมือนเช่นทุกๆวันที่ตื่นเช้ามา แล้วจะมีข้อความของ “แม่” ส่งมาผ่านทาง LINE (ที่จีนสำหรับแอพ LINE ในจีน ถ้าเป็นแอนดรอยด์ รับส่งข้อความได้ แต่ถ้าจะดูและส่งรูปภาพต้องเปิด VPN ส่วน iOS ถอดซิมจีนออก และใช้ VPN จะใช้ได้แต่บางคนแม้เปิด VPN ก็ยังใช้ไม่ได้) คือนับตั้งแต่แม่เล่น LINE เป็น แม่จะส่งแบบนี้มาตลอด
ยอมรับว่าผมแอบเป็นคนขี้รำคาญ ด้วยความที่แม่แก่แล้ว (61 แล้ว) ก็อาจจู้จี้บ้าง (จริงๆไม่บ้างนะ 55) ก็โทรมาบ่นนู่นนี่บ่อยๆ ผมก็อาจหงุดหงิดบ้างโดยเฉพาะตอนที่กำลังใช้สมาธิทำงานอยู่ (ไม่ดีเลยเนอะ ตอนนี้ก็พยายามจะคุยกับแม่บ่อยๆ) ตอนนี้แม่เลยใช้วิธีส่งข้อความแทน และส่งแบบนี้มาตลอด ไม่มีวันไหนจะไม่ส่ง สิ่งเหล่านี้เหมือนเป็นพรยามเช้านะ กำลังใจอย่างดีสำหรับคนไกลบ้านอย่างผม ยังจำเหตุการณ์เมื่อกลางปี 2011 ได้อยู่เลย ตอนที่บอกแม่กับพ่อครั้งแรกว่า “ผมจะไปเรียนต่อที่จีนนะ” ตอนนั้นพ่อกับแม่ช็อค เพราะผมสมัครทุนจนได้ใบตอบรับแล้ว ถึงบอกพ่อแม่ คือจริงๆก็เกริ่นๆตั้งแต่ต้นปีว่าจะสมัครนะ แต่พ่อแม่คงไม่คิดว่าจะได้จริงๆ เนื่องจากตอนนั้นปัญหาเยอะมากกับการเรียน ทำโปรเจคจบเสร็จช้า ต้องมาจบซัมเมอร์ สอบติดครูในโครงการครูวิทยาศาสตร์ของกระทรวงวิทย์ก็ไม่ได้เรียน เพราะไม่ได้วุฒิ แม้จะจบแล้ว แต่จบวันแรกของการเปิดภาคเรียนซัมเมอร์ วุฒิเลยได้ทีหลัง
สงสัยโชคชะตาฟ้าลิขิตจะต้องให้ไกลบ้าน และก็ยังคงไกลอย่างต่อเนื่องมาเป็นปีที่ 6 การใช้ชีวิตอยู่ไกลบ้าน เจออุปสรรคปัญหาและเรื่องราวมากมาย แต่สุดท้ายเราก็จะรู้ว่า “ครอบครัว” คือสิ่งสำคัญ เป็นเหมือนเบาะที่รองรับตัวเรา เมื่อเราล้ม เป็นเหมือนแรงผลักที่คอยผลักให้เราลุกเดินต่อไปได้ เราอาจจะรำคาญหงุดหงิดกับคำว่า “ครอบครัว” ไปบ้าง แต่ต้องระลึกไว้เสมอว่า คำคำนี้คือสิ่งที่อยู่ข้างเราเสมอ และเราโชคดีแค่ไหนแล้วที่ยังมีครอบครัว
ใครที่อยู่ไกลบ้านก็อย่าลืมคุยกับที่บ้านบ่อยๆนะ
ครับ ส่วนใครที่อยู่ใกล้บ้าน ก็ดูแลเอาใจใส่ครอบครัวให้ดีดีนะ
อ้อ! พูดถึงแม่ เกือบลืมเล่าเลย คือแม่ของผม เป็น inspiration ในการทำเพจนี้เลยนะ ยังจำเหตุการณ์วันแม่ ปี 2013 ได้อย่างแม่นยำ ปีนั้นผมปิดเทอมเรียนปโท ผมจึงกลับจากปักกิ่งไปพักผ่อนที่บ้าน ผมก็คุยกับพ่อแม่ตามปกติ แม่พูดขึ้นมาว่า “จะอยู่ที่ไหนก็ต้องเป็นคนดีนะ เราเป็นนักเรียนทุนของรัฐบาลจีน ก็อย่าลืมตอบแทนเขา และรีบเรียนจบมาตเบแทนประเทศไทยนะลูก” ผมนำคำพูดของแม่กลับมาคิดทบทวน ตอนแรกก็รู้สึกว่ามันดูเว่อร์ไปหรือเปล่า ผมตัวเล็กๆ คนธรรมดา จะตอบแทนทั้งจีนและไทยได้เช่นไร? แต่พอมานั่งคิด ก็พบว่า “การทำอะไรสักอย่าง มันไม่จำเป็นต้องใหญ่โตนะ ขอแค่เราทำด้วยใจจริงก็พอ” ผมจึงตัดสินใจทำเพจ อ้ายจง ขึ้นมาในวันแม่ ด้วยความเป็นคนชอบขีดเขียนและเล่าเรื่องใน Facebook ส่วนตัวอยู่แล้ว ก็เลยเปลี่ยนมาทำเป็นเพจ เล่าทุกอย่างในจีนที่ตนเองพบเจอ “เพื่อให้คนไทยได้เรียนรู้ว่าจีนพัฒนาไปถึงไหนแล้ว จีนกำลังเข้ามาในไทยอย่างมากแล้ว และเราจะได้เข้าใจจีนอย่างถูกต้อง ผมอยากเป็นดั่งฟันเฟืองตัวเล็กๆของสะพานเชื่อมไทยจีน”
ที่เล่ามาทั้งหมดนี้ อ้ายจงอยากให้ทุกคนที่อยู่ไกลบ้านและใกล้บ้าน ได้เห็นถึงความสำคัญของคำว่า ครอบครัว และเป็นการบอกตัวของผมเองว่า อย่าลืมคนที่กำลังรอคอยผมอยู่ แม้จะท้อ เราก็ยังมีกำลังใจจากพวกเขา เรายังมีเป้าหมาย เรารู้ว่าเราทำเพื่อใคร บางคนจากพ่อแม่มาไกล บางคนจากลูกภรรยาหรือสามี มาเรียนต่อ มาทำงานเพื่ออนาคตที่ดีกว่าเดิม ก็ขอให้สู้กันต่อไปครับ ผมเป็นกำลังใจให้เช่นกัน
ก่อนจะจบการเล่าเรื่องวันนี้ หลายคนอาจสงสัยว่า แล้วพ่อผมไปไหน เห็นพูดถึงแต่แม่ พ่อได้เล่น LINE ไหม? ผมก็สงสัยเหมือนทุกคนว่า พ่อมี LINE ไหม? ผมจึงถามแม่ และนี่คือคำตอบจากแม่ฮะ
“สอนยากสอนเย็น๘๑ขวบแล้วหัวหมองแกคงดื้อปล่อยแกคอยรับโทรอย่างเดียวเถอะGuล่ะเบื่อ” 555 คำตอบได้ใจมากเลยฮะ คุณแม่
เล่าไปเล่ามา 外卖 （ว่ายม่าย: บริการส่งอาหาร) มาส่งพอดี งั้นขอจบการเม้าท์บุพการีแต่เพียงเท่านี้ ฮ่าาาา แล้วเดี๋ยวมาเล่าใหม่ ติดตามเรื่องเล่าจากแดนมังกร by อ้ายจงได้ที่นี่เลยฮะ
อ้ายจง 17 ก.ค. 60 12.50 น. (เวลาจีน) ณ ซีอาน มณฑลส่านซี
#อ้ายจง #เล่าเรื่องเมืองจีน #ชีวิตในจีน #คนอวดแม่
—————————————–
ติดต่อโฆษณา ลีลี่ 099-061-0008 , WeChat: lili-lilisoso, LINE:958758407, E-mail: [email protected]
ขอบคุณที่มาของข้อมูล :
แฟนเพจอ้ายจง
